“Benim orucum hiç konuşmamak.” Aramızdaki Fikret’te yer alan öyküler; Kadıköy’ün gri sokaklarında açılan renkli şemsiyelerle, bitti zannedilen komşulukla, incelmiş ama kopmamış dostluklarla, köşe başlarında bekleyen polislerle dünyada yalnızca siyahın ve beyazın olmadığının altını çiziyor. Sonat Yurtçu, “gelişigüzel atlamalarla” aşkın, kimliğin, politikanın söylemini aykırı kılıyor. Varlığını kendine kanıtlamaya çalışan öykü kişilerine şarkılar, şiirler ve nesneler eşlik ediyor; rağmen yaşamanın –buruk olsa da– muhakkak bir tadı olduğunu hatırlatarak. Odada tişörtlerin arkasına sakladığım kilitli günlüğümü çıkarır, içine kötü el yazımla o gün olanları ve olmasını istediklerimi yazardım. Açık yeşil bir kapaklı defterin içine ne hayaller, ne ömürler sığdırdım. Ben büyüdükçe defterlerim de büyüdü, koyu yeşil defterler seçer oldum. İnsan çocukluğuna bir otobüse binip de dönemiyor. Döndüğünde eskisi gibi bulamayacağı her şey için hıçkıra hıçkıra ağlıyor. Ölen komşuları, evlenip giden dostları, eski evinde oturan yabancıları göreceğini bildiği için o otobüsün, çocukluğuna değil de kötü bir rüyaya gideceğini biliyor. O yüzden vazgeçiyor.
