Sakin bir hayatın dışına çıkıp hastane koridorları, ilaç arayışları, tedavi yöntemleri, doktor tavsiyeleri zorlu bir yaşamımın tam ortasında yol almaya mecbur bıraktı beni. Bilinmezliklerin içerisinde yalnızlığımı, ümidimi ve sabrımı nasıl dengede tutabilirdim. Sığındığım yüreğim tek başına üstesinden gelebilecek miydi acaba? Zaman hiç geçmek bilmezcesine her anının ağırlığını olabildiğince omuzlarıma yüklüyor, bu ağırlık mücadelemin asıl odaklanılması gereken şifa arayışlarında yetersiz mi? kalıyorum diye düşündürüyordu. Berrak bir zihinle çelik gibi bir sinire ihtiyacım vardı. Dualarım koruyucumuz, dileklerim tutunduğum dal olmuştu. Ancak bir eksik soru vardı. Tüm bu zorluklarla mücadele etmek tek başına mümkün müydü? Kısa zamanda çok net anladım bu sorunun cevabını. Bu cevap sonrası benim yürümeye hiç halim kalmamışken evladım için koşmaya karar verdim. Belki anneliğin özetiydi bu. İşte tam da bu nedenle elinizde tuttuğunuz bu kitabı kaleme aldım, çünkü başkalarına kendi hikayelerini paylaşmaları için ilham vermek, yaşadıklarını anlayan, onlarla aynı kaderi paylaşan insanların var olduğunu göstermek istedim. Epilepsi hastalığı karşısında kendinizi yalnız hissedebilirsiniz. Ancak deneyimlerinizi paylaşarak birbirini destekleyen ve seni anlıyorum diyebilecek bir topluluk oluşturabilirsiniz. Umarım sesim diğer ailelerin yavruları için konuşmaya, kendilerini savunmaya ve onların da seslerinin önemli olduğunu bilmelerine yardımcı olur. Tek başına üstesinden gelemeyeceğimiz bir sürecin el ele verdiğimizde daha KOLAY yürünecek yol inşası bizimki. Umarım bir gün tüm yavrularımızın akranları gibi koşup oynadığı bir dünya hepimizin olsun. Bu dileğimi en çok yavrularımız ve fedakâr anneleri için diliyorum.
