“Cehri”, yalnızca bir şiir kitabı değil; insanın iç kırılganlıkları, zamanla olan çatışması ve varoluşa tutunma çabası üzerine yazılmış ontolojik bir hafıza defteri. Kâmil Toprak’ın şiirleri, modern dünyanın ruhsal yoksulluğunu, bireyin içsel yalnızlığını ve hafızaya kazınan metafizik yaraları dile getiriyor. Her bir şiir, kayıp bir çocuğun gözünden, bir mültecinin omzundan, bir annenin duasından, bir filozofun karanlığından, bir dervişin suskunluğundan sesleniyor. Kitap boyunca tekrar tekrar yankılanan kavramlar –zaman, ruh, sessizlik, kalp, anne, gölge, dua, şehir, çocukluk– birer anahtar gibi şiir kapılarını aralıyor. Şiirsel dilin zirveye çıktığı yerlerde, imge dünyası mistik bir derinliğe dönüşüyor. “Hardal Tanesi”nde kâinata sığmayan bir zerre, “Prokrustes’in Yatağı”nda normlara sığmayan bir ruh, “Cehri”de kökünü kaybetmiş bir çığlık, “Alzheimer Günlükleri”nde ise zihnin zamanla çatışması dile geliyor. “Gazze’ye Ağıt”, “Nagazaki”, “Asılı Kalmış Bir Çift Göz” gibi şiirlerle insanlığın kolektif vicdanına dokunan şair; diğer yandan “Aleksitimya”, “Hicrî Temayül”, “Lisanî Maderzât” gibi şiirlerle bireyin içsel labirentlerini yokluyor. Kalbinde bir umut kıvılcımı taşıyan her okur, Bu kitaba kendi yankısını bırakacaktır.
