Sevgili Okuyucu! Sizin okuyacağınız hikâye, benim çocukluğumu anlatan küçücük bir beyandır. Buradaki olaylar/anlatılar, muhayyel değillerdir, bu yeryüzünde Kazakistan’da yaşamış olduğum, başımdan geçirmiş olduğum çok sesli kaderimin parçacıklarıdır. Bu eseri yazarken iki şeyi hedefledim. İlki, bu uçsuz bucaksız vatanımızın bir köşesinde benimle kader arkadaşı varsa bu hikâyeyi okusun. Çocukluğundaki her gün zor geçiyorsa bu ruhsal gerilimin geçici olduğunu bilsin istiyorum. İleride onu sadece ışıklı, aydınlık günler beklediğini anlasın ve onun gelecekte zafere ulaşacağına, kendi kaderinin kendi efendisi olacağına en ufak bir şüphe duymasın istiyorum. İkinci olarak, bu hikâyeyi yetim bir çocuğu bağırına basıp, onu eğitme gayretinde olan büyüklere ithafen yazıyorum: çocuğa karşı hep merhametli olun, dostlarım! Güzel sözlerinizi, sevginizi esirgemeyin kadersizlerden! Aynı zamanda bu eserde adı geçen karakterler hayattadır ve sağsalim hayatlarına devam etmekte olan iyi insanlardır. Ben bu eseri yazarken bir karakteri iyi gösterip, diğerini kötülemek amacı taşımadım. Aksine başımdan geçenleri, küçüklüğümden aklımda kalan parça parça hatıraları hayatsever hem edebiyatsever topluma iletmek istedim. Akberen Yelgezek
