Sefira, kimi kez Tamiris’in gözleriyle baktı bana, kimi kez avutup kandıran öyküler anlattı. Çıngıraklı kapılardan çıktık, gece trenleriyle yol aldık kentler boyunca… Kurutulmuş kan rengindeydi dünya… Edinmek zorunda kaldığımız tüm pusulaları kırdık bir gece… Bizim olmayan denizlere yelken açtık… Her şey, suyla yıkanmış sözcüklerle başlar dedi bana… Son eşiğe geldim, durdum… Annemin ilk sesi… Yusuf’a teselliydim… Sezer Ateş Ayvaz’ın üçüncü öykü kitabı Tamiris’in Gecesuçları, on üç öyküden oluşuyor. Ayvaz, yarattığı metaforları kitabın tümüne yayarak öyküler arasında bir bütünlük sağlamış. Bu bütünlük yoğun metinlerden oluşan okurlar için bir hayli kışkırtıcı. Öykülerini fazlalıklardan arınmış, duru bir dille yazıyor Ayvaz. Okudukça çoğalacak, okuru yeni düşüncelere sürükleyecek, düşünsel derinliği olan cümlelerle kuruyor anlatısını. Lirik, abartısız bir şiirselliğe ulaşmış bir anlatı Sezer Ateş Ayvaz’ınki.
