“Su… O ki toprağın can damarı; yeryüzünü yıkayan, saydam yağmurla gelen, ak gelinlik gibi karla inen şifa, hayatın olmazsa olmazı.” “Karanlıkta su sesi doluyordu kulaklarına, kırış kırış olmuş derisinin altında, damarlarında geziniyordu sanki derenin kolları. Çilelerle dolu göç yolunun bir bağışıydı bu ses; kuşkularla, korkularla geçen zamanın acısını azaltmak istercesine, her biten günün ardından doğan güneşin cömertliğini sunuyordu. Bu kutlu ses, koskoca dünyada kum tanecikleri gibi savrulup kaybolmadıklarını, usul usul akan mucizeyle yenilendiklerini söylüyordu Hüma’ya.” Gönül Çatalcalı, bu romanını Ege ve Güneydoğu ekseninde kuruyor. Birbirinden bunca uzak iki bölgeyi su, göç ve aşk üçgeninde birleştiriyor büyük bir ustalıkla. Yakınlarda aradığımız iyiliklerin uzaklardan geldiğini, uzak olmasını dilediğimiz kötülüklerin bir nefes ötemizde durduğunu işaret ediyor. Heyecanlı kurgusu, farklı dili ve su gibi akan anlatımıyla.
