“Tebessüm etmek, ruhun cennetine bir çağrıdır… / Ruhen ve kalpten gülmek; ruhun cennet kapısını aralayıp girmektir, güllerle, o diyar-ı cennete… / Kahkahalarla gülmek; neşe yaymaktır, mutluluk iksiriyle birlikte, tüm diyar-ı evrene ve aynı anlarda ab-ı hayatı vermektir devinimsiz varlıklara…” “… Zor be kalbim çok zor duygu yüklemek her diyara Diyar-ı evrendir soyut ve somutu kapsayan Diyar-ı evrendir her şeyi çerçevesinin içine alan Diyar-ı evrendir diğer evrenlere gebe kalan Hakikat olan evren ve sen içimde bir çift gezegen Sen ki evreni içinde bir bebek misali büyüten Sen ki evreni sürekli ana sütü ile besleyen Sen ki evrende bir zerrecikten de ötesin (öte) Çünkü zerrecik kocaman bir evrendir senin için(de)… …”
