On sekizinci yüzyılda, İngiltere Büyükelçisi’nin eşi Lady Mary Montagu’nun, Londra’dan Osmanlı payitahtı Edirne’ye getirdiği bir sandık dolusu Shakespeare oyunu, Yıldız Sarayı Harem-i Hümayun’unda yaşayan Çerkez kızı Mahfiruz’un ellerinde kaderin ilk düğümünü atar. Mahfiruz’un çeyiz sandığında saklı Kral Lear ve Kış Masalı, haremin duvarlarını aşıp önce Bebek’teki bir köşke, oradan da Mardin ve Boston’a kadar uzanır. Nesiller boyu elden ele dolaşan bu iki oyun, Mahfiruz’dan sonra gelen Azade, Ferda, Oya, Sera ve Karya’nın hayatlarına dokunur; bazen bir kader aynası, bazen bir sır taşıyıcısı olur. Latin harflerini dahi bilmeden haremde Shakespeare sevdasına kapılan Mahfiruz ile başlayan bu sessiz miras, sonunda Boston’da yaşayan Shakespeare profesörü Karya’nın ellerinde yeniden can bulur. Altı kuşak kadının zamana direnen tutkusu, geçmişin fısıltılarıyla kayıp bir kızın izinde yankılanırken, Shakespeare’in sözleri İstanbul’dan Mezopotamya’ya, oradan da Amerika’ya uzanan bir yadigâra dönüşür. “Geçmiş, sadece bir önsözdür.” — William Shakespeare, Fırtına I.i. Bu roman, hayalle tarihin el ele verdiği bir kurgudur.
