Giacomo Leopardi (1798-1937) sadece İtalya’nın değil tüm dünya için 19. yüzyılın büyük yazarları arasına yerleştirilmiştir. Özel-ailevi yaşamının etkisiyle “yalnızlık” neredeyse tüm yapıtlarının temel izleklerinden biri olmuştur. Yine de, döneminin de etkisiyle, birbirinden farklı fikir hareketlerinin toplumsal, siyasal, kültürel, psikolojik boyutlarıyla etkisinde kalan şair, bu geçiş dönemlerini de derinliğine yaşamıştır. Necdet Adabağ’ın ustalıklı çevirisi ve açıklamalı notlarıyla hazırlanan Şarkılar, karamsar, kimilerine göre sırça köşküne çekilmiş, toplumdan kopuk bilinen Leopardi’nin tam tersine iyimser, istencini ortaya koyan mücadeleci bir şair olduğunu gösteriyor. Şayet Dante ve Petrarca İtalyan şiirinin büyük babası olarak kabul edilecekse, yıldızların şairi Leopardi de babası olarak anılmalıdır… “Değerli insanlar, erdemliler, haktan yana olanlar uzak kalacaklardır tümden kamu görevlerinden, hangi siyasal düzende olurlarsa olsunlar. Ya da gireceklerdir yenikler ve beceriksizler sınıfına: Doğa onları, çünkü mahkûm etmiştir dipte kalmaya sürekli. Oysa ortalama insanlar, yüzsüzler, düzenbazlar kalacaklar her zaman ayakta; çünkü doğaya göre, durmaları gerekiyor onlar suyun üstünde. Kötüye kullanacaktır elindeki gücü, özgürlükçü ya da baskıcı iktidar sahibi; ne olursa olsun iktidarlarının adı. Yazgı ve doğa bu yasayı yazdılar daha ilk günden çelik üstüne. Silemedi hiç kimse:”
