Kartal derin bir nefes aldı. Gözlerini kapatıp zihnini tüm düşüncelerden arındırmaya çalıştı. Taşların titreşimi daha da yoğunlaştı. Elini tekrar uzattığında, arenanın en köşesindeki taş aniden yeşil yeşil parlamaya başladı. Parlaklık giderek yoğunlaştı, taş, görünmez bir güç tarafından avucuna doğru çekildi. Kartal taşı eline aldığında, inanılmaz bir sıcaklık hissetti. Ama bu sadece fiziksel bir sıcaklık değildi; sanki taş onun zihnine ve ruhuna dokunuyordu. Aniden arenanın zemini çatırdamaya başladı. Taşın içinden yükselen bir ışık huzmesi, Kartal’ı sarmaladı. Görüntü bulanıklaştı ve bir anda kendini başka bir yerde buldu. Gözlerini açtığında, karanlık bir ormanın içinde duruyordu. Gökyüzü, tehditkâr bir şekilde mor ve kırmızı renklere bürünmüştü. Yaprakların arasından geçen bir gölge gördü. Gölge, devasa bir kartal şeklini alarak gökyüzüne yükseldi. Kartal, hayranlıkla bu devasa yaratığa bakarken, zihninde yankılanan bir ses duydu: "Kartal'ı öldüren kendi tüyünden yapılan bir oktur. Yeniden doğmak için önce ölmen gerekir. Hoş geldin Kamalyon. Yaklaşan savaş için hazırlıklı ol!"
