Hollywood’un en parlak senaristlerinden Dalton Trumbo, 1939’da Ulusal Kitap Ödülü verilen, Amerikan edebiyatının en etkileyici savaş karşıtı romanlarından biri olan Johnny Askere Gitti’yle eşsiz bir işçi sınıfı kahramanlık destanı ortaya koyar. Yazarın Hollywood’da başlayan cadı avında çalışması engellenen ilk isimlerden biri olması, biraz da okurların büyük ilgi gösterdiği bu roman nedeniyledir. Her şeye rağmen müstear adla çalışırken Akademi Ödülleri’nde iki kere en iyi senaryo ödülüne layık görülen Trumbo, 1960’da Spartacus filminde kendi adıyla yer alınca, ülkede cadı avının bittiği anlaşılacaktır. 1971’de yönetmen koltuğuna bizzat kendisi oturarak filme aldığı başyapıtı, yıllar sonra Metallica’nın “One” şarkısına da ilham olur. Joe Bonham, herkes gibi arkadaşlarıyla büyüyen, âşık olan, hayal kırıklığına uğrayan, çalışan, büyük kente göçen, nişanlanan, önünde bir ömür bulunduğuna inanan sıradan bir genç adam. Derken ülkesi tüm savaşları bitireceği iddia edilen büyük savaşa katılınca, askere yazılır ve bambaşka bir kahramanlık hikâyesi başlar: Muharebede kollarını, bacaklarını, yüzünü, görme, işitme, konuşma yetilerini kaybedip hastanede yatağa mahkûm kalmasına rağmen capcanlı zihninde bize hayatını, hayallerini, görüşlerini, hastane personeline de canlı, düşünen bir insan olduğunu anlatacaktır. Özgürlük uğruna canımı ortaya koyacaksam özgürlükle neyin kastedildiğini, kimlerin özgürlüğünden bahsettiğimizi, o özgürlükten payımıza ne kadarının düşeceğini önceden bilmem lazım. “Sıradışı oranda tahrik edici bir kitap, dili tutkulu, duygusal etkisi açısından kuvvetli, savaşın ne kadar pis bir iş olduğunu, ne kadar akıldışı ve gereksiz olduğunu müdanasız dürüst sözleriyle anlatan bir roman.” –BOSTON HERALD “Sadece çok güçlü bir savaş karşıtı belge değil; aynı zamanda hayal gücünün etkili ve çok parlak bir örneği.” –SATURDAY REVIEW
