Haziran 1953, Doğu Berlin. İşçiler, günlük iş yüklerinin artırılması kararına karşı grev çağrısı yaparak sokaklara çıkar. Sokaklarda yayılan öfke, yalnızca iki gün içinde kitlesel bir direnişe dönüşür ve sonunda işçi devleti ile işçiler arasında aşılması güç bir uçurum meydana gelir. Stefan Heym, “Doğu Alman Ayaklanması” olarak anılan bu tarihî günleri anlatmaya olayların fitilinin ateşlendiği 13 Haziran’dan başlıyor, 17 Haziran’a kadar yaşananları dakikası dakikasına mercek altına alıyor. Ve bunu, tek taraflı bir yüceltme ya da mahkûmiyete kapılmadan, farklı perspektiflerden bakarak yapıyor: Her bölümde, emekçilerin çalışma normlarını artırma kararı alan Almanya Sosyalist Birlik Partisi (SED) yöneticilerinin, partinin talimatlarını kimisi tereddütle kimisi koşulsuz uygulayan parti önde gelenlerinin, grev çağrısına katılan ve karşı çıkan işçilerin, sıradan yurttaşların ve elbette Batı Berlinlilerin gözünden olayların nasıl göründüğünü aktarıyor. Neticede her bir karakter, büyük bir tarihsel kırılmanın öznesi haline geliyor. Kurguyla gerçek arasındaki sınırın soluklaştığı Haziranda Beş Gün, resmî belgelerden alıntılar, dönemin radyo haberlerinden kesitlerle okuru tarihe tanıklık etmeye çağırırken, bilinç akışı tekniğiyle verilmiş iç monologları, dramatik yoğunluğu artırmak amacıyla tiyatro metni biçiminde kurgulanmış diyalogları ve farklı karakterlerin bakış açılarından oluşan çok sesliliğiyle edebî doyum da vaat ediyor
