SEN İSTANBUL GİBİSİN Ufkundaki düşlerin, ulvîleşen bir seyyâh Karanlıktan âzâde, pırıl pırıl bir sabâh Hem gündüzün hem gecen, kalbe doğan mihr ü mâh Başka söze hâcet yok, sen İstanbul gibisin. Haykırırken gür sesle, yedi tepe üstünden Gördüğün her güzelin, şavkı vurur hüsnünden Kurtulursun dünyânın, elemli gam yükünden Başka söze hâcet yok, sen İstanbul gibisin. Tebessümlü her ânın, kaşlara hilâl çeker Bakışların naz etse, kalbe bir melâl çöker Kırlardaki çiçekler, şebnemiyle yaş döker Başka söze hâcet yok, sen İstanbul gibisin. Atâletle hapsolan, her duygu bir tehirdir Nûr deryâsı içinde, umutlar bir nehirdir İnsanoğlu et kemik, her insan bir şehirdir Başka söze hâcet yok, sen İstanbul gibisin. Hislerini bilenler, benzetirler deryâya Kapılırsın ân be ân, efsunkâr bir hülyâya Sevdân dağlar kadardır, sığmaz derler dünyâya Başka söze hâcet yok, sen İstanbul gibisin.
