Herkese iyi geldin... Ama kendine hiç gelemedin. Hep anlayışlıydın. Herkesin yarasını sardın, kimseye yük olmadın. Kimse seni sen olduğun için sevmedi. Seni sevmeleri senin onların işine yaramana bağlıydı. Sessizce kırıldın, içinden ağladın, ama yüzüne gülümsemeyi kondurmayı ihmal etmedin. Çünkü senin niyetin hep iyiydi. Kalbin temiz ve nahifti. Ama fark ettin ki; en çok da iyi niyet yorar insanı. Seni değil, senin verdiğin değeri sevenler oldu. Sabrını sınav sananlar, affediciliğini zayıflıkla karıştıranlar... Ve sen, hep kendini arkaya atarak başkalarının önünü açtın. Bu kitap; kendini unutanların, fazlaca verenlerin, bir gün anlaşılır diye susanların yorgun kalbine yazıldı. Belki bu satırlarda kendini bulacak, belki de ilk kez kendine bu kadar yakından bakacaksın. Çünkü artık anlama sırası sende. Kendine gelme zamanı.
