“İlk katil Kabil kardeşini bir taşla öldürmüştü. Muhtemelen son katil de son cinayetini bir taşla işleyecek. İnsanlığın hazin hikâyesi bu iki taşın arasındakilerden ibaret.” “Büyük Fahişe” denen yoz bir şehirde hiçlikten gelen bir adam, insanların kaderine hükmetme arzusuyla adım adım yükselir. Adanmış topluluğu da “Son Emrin” kubbesinin altında sorgusuz sualsiz onu takip eder. Elinde tuttuğun bu kitap muhtemelen zihninde bazı soru işaretleri uyandıracak. İnsan neyin peşinden gitmeli? Bir yanda aşkın, dostların ve emek verdiğin her şey; diğer yanda inandığın doğruların olsa hangisini seçerdin? Gerçekle illüzyon arasında kaybedeceklerine rağmen kendin kalmayı başarabilir miydin? Hikâyedeki “kötü adam” insanın üstünlük arayışının sembolizmi, “iyi adamsa” özgünlük. Birini ihtirasları biçimlendirirken diğerini de acıları olgunlaştırıyor. Kötü adamın yarattığı bu iyi adamın hikâyesi sana aidiyetleri ve aşkıyla inandığı doğrular arasında kalmış bir adamın arafını anlatıyor. Kadim çelişkilerle dolu insan ruhunun merkezine yaptığı yolculuğa seni de davet ediyor. Evet bu hikâyede bir aşk da var. Önce insanı saran, sonra da sarsan hüzünlü bir aşk… “Bizde George Orwell’in 1984 romanı türünden totalitarizm eleştirisi yapan bir edebiyat gelişmedi. Gürkan Sekmen olguları yansıtan bu romanında hayranlıkla başlayıp gönüllü esirliğe dönüşen örgüt hayatını anlatıyor… Sıradan genç insan, artık yüce ideallerin neferidir. İşte El Yapımı Ruhlar bu psikolojik mekanizmalarla üretiliyor.” — Taha Akyol
