Demokrasi demokrasi için gerçekleştirilen mücadele, eşitlik ise kendisi hakkındaki anlaşmazlıklara karşı eşitliğin arayışıdır Rancière’e göre. Eşitliğin performansı, eşitlikçi bir diyaloğa girmeyi sağlamanın ötesinde özgürleşme sürecinin ta kendisidir. Biz yetişkinler, çocuklarla kurduğumuz her diyalog sırasında aramızdaki mevcut farkların ötesinde birlikte özgürleşmenin yollarını arayabiliriz. Çocukların deneyim eksikliğine odaklanıp onları küçümsemek yerine, çocuğun yetkin olduğu alanları tanıyarak ve yeni jenerasyonların sosyal normları dönüştürücü gücünü teslim ederek yeni bir sosyal eşitlik anlayışı geliştirmek mümkün. Çocuk ile yetişkin arasındaki tahakküm ilişkisinde baskın tarafın hükmetme hakkını alması için “daha önce doğmuş” olması yeterlidir. Yaş ya da kuşak, toplumdaki karşılıklı ilişkilerimizdeki bileşenlerden sadece birisi olmasına rağmen, eşitsizlik kurgusunu doğrudan yaratan faktörlerin başında gelir. Okullarda öğretmenin, evlerde ise ebeveynlerin diyalog kurmak yerine açıklamak eğilimi nadiren sorgulanır. Halbuki bu açıklayıcılık, çocuk zekasını küçümsemek ve böylece baskıcı iktidar ilişkisini yaratmakla eşdeğerdir. Açıklamaya dayalı her türlü uygulamayı reddederek özgürleştirici bir eğitimin olanağını araştırmak ise, “pedagojik özne” olarak çocuğun inşası anlamına gelmektedir. Dijital Çocukluk kitabımız tüm bu inşa sürecinde bir tuğla olma gayretidir.
