Deleuze’den Sonra –Deleuze’ün yüzüncü doğum gününde– içerisinde bulunduğumuz yüzyılı Deleuzecü kılanın ne olduğunu soruşturuyor ve Foucault tarafından dile getirilen kehanetin anlamının peşine düşüyor: "Belki de bir gün yüzyıl Deleuzecü olacak". Bu derlemede yer alan yazıların Deleuze’ü konuşturmayı istemek ya da Deleuze tarafından konuşturulmak dışında bir ortaklıkları yok. Buna rağmen bütün yazılarda görülen ortak bir tutumdan söz edilebilir: Deleuze'e inanmak. Deleuze’e inanmak – ama nasıl? Tam da Deleuze’ün kendisinin felsefeye inandığı gibi: Felsefesini kendi ham materyaliyle ele alarak, kavramlarına doğrudan maruz kalıp bunların yaşamsal etkisini, deneyimleme gücünü ölçerek, Deleuze’ü bir otorite olarak konumlandırmadan onunla birlikte düşünmeye çalışarak. En nihayetinde " '[B]enim yaptığım gibi yap' diyenlerden hiçbir şey öğrenmeyiz. Gerçek öğretmenlerimiz, bize ‘benimle birlikte yap’ diyenlerdir" cümlesini kuran Deleuze’den başkası değildir. Derlemede yer alan metinler de bu anlamda “birlikte yapma” denemeleri olarak okunabilir: farklı tarzlar, farklı problemler, farklı bakış açışları, farklı tekrarlar -kısacası: Farklar, Tekrarlar, Varyasyonlar.
