Beklediğim atanma belgeleri elime geçtiği zaman çok heyecanlanmıştım. Haritaya baktığımda gideceğim şehir çok uzaklarda görünüyordu. İçime mahzun bir ıssızlık çöktü. Gideceğim yeri, orada yaşayan insanları, şehirleri, geçeceğim yolları merak ediyordum. Aslında içimde bastıramadığım bir korku büyümekteydi. En önemlisi de aldığım sorumluluğun ne kadar zor olduğunu biliyordum. Ayrılığın acısı yüreğime yumruk gibi oturuyordu. İzmir otobüsüne binip büyük bir heyecanla koltuğuma oturdum. İçimde hüzünle birlikte tedirginlik de vardı. Otobüsün şoförü arabayı çalıştırdı. Kapılar kapandı ve bir anda otobüste büyük bir sessizlik hâkim oldu. Artık ayrılık vakti gelip çatmıştı. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Sevgili Sarıkamış, seninle ayrılık vakti gelip çatmıştı. Rengârenk çiçeklerini, al renkli lalelerini, çam kokularını, dağlarının güzelliğini, soğuk suyunu, kışın metrelerce yağan karını, soğuğa inat açan kardelenlerini, elleri kınalı ninemin yanık türkülerini ve sevgili Kars, seni evet seni çok ama çok özleyeceğim. Benim yardımıma muhtaç insanların sorumluluğunu almak ve görevimi yerine getirmek için yine de sana veda etmeliyim. Sarıkamış gerilerde kalmıştı. Bundan böyle yeni bir hayata başlıyordum. Uzun yolları, ormanları, vadileri, şehirleri ardımızda bırakmıştık. İzmir’e yaklaşmak üzereydik…
