ATATÜRK’Ü DUYGULANDIRAN ASKER“Atatürk, boş zamanlarında çok defa Muhafız Alayındaki erlerin güreşlerini seyrederler, onların en küçük teknik hatalarını bulur, tashih ederlermiş.Bir sohbetinde şöyle söylemiştir: ‘Dün yirmi neferin güreşlerini seyrettim. Birbirleriyle kıyasıya dövüştüler, her musaraanın (güreşin) sonunda biri galip çıkar ya!.. Çok ve ciddi çarpıştılar. O kadar ki gömlekleri parçalandı. Bu derece çetin dövüşmeye ben sebep olmuştum... Gömleklerini ödemem icap ederdi, kendi gömleklerimi bunlara dağıttırdım… Giymelerini söyledim... Hiçbirisi giymedi. Hayretle sebebini sordum, ‘Köylerimize, çocuklarımıza ve evlerimize bundan daha büyük ne götürebiliriz?’Atatürk, zile bastı... Emir verdi: ‘Benim elbise dolabımda üzeri etiketli bir nefer gömleği var.. Onu alıp buraya getiriniz…!’ Salonda en ufak bir kımıldayış bile yoktu… ‘Bu gömleği görüyor musunuz arkadaşlar!.. Dün arkadaşlarının hepsiyle başa çıkan neferin gömleği... Yamalı bir gömlek, fakat tertemiz... Türk köylüsü gibi... Onun geniş ruhu gibi sade. Kendidolabımda, kendi eşyalarımın yanında, benim için sevimli, gözümü doyuran, içimi ferahlandıran bir hatıra.’ Hudutsuz mavi gözlerinin içi hafif bir yaş parlaklığıyla sıvandı: ‘Dünyada sevgisi benim için yegâne cömert olan şey, Mehmet'in, Türk köylüsünün asaletinden gelen şeylerdir. Onun sevgisine inanmış ve kanmış olanlar insanların en bahtiyarıdırlar.’ dediler.’ATATÜRK’Ü DUYGULANDIRAN ASKER “Atatürk, boş zamanlarında çok defa Muhafız Alayındaki erlerin güreşlerini seyrederler, onların en küçük teknik hatalarını bulur, tashih ederlermiş. Bir sohbetinde şöyle söylemiştir:‘Dün yirmi neferin güreşlerini seyrettim. Birbirleriyle kıyasıya dövüştüler, her musaraanın (güreşin) sonunda biri galip çıkar ya!.. Çok ve ciddi çarpıştılar. O kadar ki gömlekleri parçalandı. Bu derece çetin dövüşmeye ben sebep olmuştum... Gömleklerini ödemem icap ederdi, kendi gömleklerimi bunlara dağıttırdım… Giymelerini söyledim... Hiçbirisi giymedi. Hayretle sebebini sordum, ‘Köylerimize, çocuklarımıza ve evlerimize bundan daha büyük ne götürebiliriz?’ Atatürk, zile bastı... Emir verdi: ‘Benim elbise dolabımda üzeri etiketli bir nefer gömleği var.. Onu alıp buraya getiriniz…!’ Salonda en ufak bir kımıldayış bile yoktu… ‘Bu gömleği görüyor musunuz arkadaşlar!.. Dün arkadaşlarının hepsiyle başa çıkan neferin gömleği... Yamalı bir gömlek, fakat tertemiz... Türk köylüsü gibi... Onun geniş ruhu gibi sade. Kendi dolabımda, kendi eşyalarımın yanında, benim için sevimli, gözümü doyuran, içimi ferahlandıran bir hatıra.’ Hudutsuz mavi gözlerinin içi hafif bir yaş parlaklığıyla sıvandı: ‘Dünyada sevgisi benim için yegâne cömert olan şey, Mehmet'in, Türk köylüsünün asaletinden gelen şeylerdir. Onun sevgisine inanmış ve kanmış olanlar insanların en bahtiyarıdırlar.’ dediler.’
