“Adım Arben, Eskiden bir hırsızdım. Belki hâlâ öyleyimdir, bilmiyorum.” Arben, şartlı tahliyesini yakmamak için şirketin Kayıp ve Çalıntı Eşya Bölümü’nde çalışırken (aman ne güzel!) kendini garip bir dosyanın içinde bulur. Başta basit bir hırsızlık vakası gibi görünen “çalıntı tırnak dosyası” giderek karanlık bir hâl almaya başlar. Arben bu gizemi çözmek için Suriçi'nde yaşarken öğrendiği tüm kuralları geride bırakmak zorundadır: Sinsi ol, kaç ve kimseye güvenme! Üstelik vahşi hayvanlara yem olmamayı başarmalı; uğursuz mezarlıklarda dolaşmalı, gizemli bir deniz fenerinden ve dönüştürülmüş bir ormandan geçip zihnindeki zaman sarmalında cevapları bulmalıdır. Peki geçmişin gölgesi üzerindeyken bütün bunlarla nasıl başa çıkacak? Ya yine o dipsiz karanlığa düşerse? Şimdi Reftar onu terk etmişken, dönecek bir evi yokken ve çetesi dağılmışken kime tutunacak? Eris’e mi? Evet, belki de... Çünkü o öyle sağlam, öyle aydınlık ve öyle gerçek ki... Ama bir gerçek daha var: İğnekuyruk gerçeği...
