Zamanımızın en önemli antropologlarından David Graeber, elinizdeki kitapta sıradışı bir soruyla yola çıkıyor: Neden anarşistlerle antropologlar daha fazla diyalog içinde değiller? Her iki disiplin de hiyerarşi, iktidar ve kolektif örgütlenme biçimlerini sorgularken, aralarındaki bu mesafe neden bu kadar büyük? Graeber’in burada sunduğu “parçalar”, var olmayan ama var olması gereken bir bilimin taslakları. Anarşist Bir Antropolojiden Parçalar’da Graeber “modern” olmayan toplumların karar alma mekanizmalarını mercek altına alırken, Batı’nın demokrasi ve oy anlayışının evrensel olmaktan ne kadar uzak olduğunu açığa vuruyor. Çoğunluk demokrasisinin hangi koşullarda işleyebileceğini, hangi durumlarda başarısız olduğunu ve alternatif kolektif karar alma biçimlerinin neler sunabileceğini irdeliyor. Bize genellikle demokrasinin –tıpkı bilim ve felsefe gibi– antik Atina’da kök saldığı ve bunun bir Yunan icadı olduğu söylenir. Bunun ne anlama geldiği hiçbir zaman tamamen net olmamıştır. Atinalılardan önce hiç kimsenin, hiçbir yerde, karar almak için topluluk üyelerini bir araya toplayıp onlara bir şekilde eşit söz hakkı vermediğine gerçekten inanmamız mı gerekiyor?
